‘IK WIL DE MODEWERELD LEUKER MAKEN’

Terry Groenen (24) wil van jongs af aan in de schijnwerpers staan, maar het lukt haar maar niet om als model door te breken omdat ze ‘tedik ’is. In het programma Curvy Super model wordt ze juist weer weggestuurd omdat ze ‘te dun’ is. Nu laat ze een frisse wind door de modewereld waaien met haar eigenmodellenbureau voor beauty’s die precies tussen size zero en curvy in zitten. ‘Mijn meiden mogen zijn wie ze zijn.’

BEKIJK ONZE MODELLEN

Artikel afkomstig uit 100% NL magazine
Tekst Anette de Vries Foto’s Eelke Colmjon, Michel Zoeter Locatie Studio Letterie

“Als jong meisje droomde ik al van de spotlights. Ik had drie grote ambities: dansen, acteren en de wijde wereld intrekken als model. Ik weet nog dat ik de camera van mijn ouders pikte om samen met vriendinnen foto’s te maken. ‘Op élk kiekje sta je goed’, riepen ze dan. Na de middelbare school ben ik een dansopleiding gaan volgen. Ik genoot van die plek op het podium.
Op mijn zestiende werd mijn passie voor de camera opgemerkt door een fotograaf, die vroeg of ik met hem wilde werken. Hij raadde me aan om me verder te ontwikkelen als model. Ik had geen idee waar ik moest beginnen, maar ik wist wel dat ik een portfolio nodig had om me aan te bieden bij bureaus. Ik ben toen shoots gaan doen. Oefenen, oefenen, oefenen. Ik had visioenen van mezelf op een billboard of in een glamour tijdschrift. Voor mijn gevoel zat ik er lekker in, maar ik kreeg wel vaak opmerkingen dat ik te dik was. De norm in de modellen- wereld is 80-60-90 centimeter (borst-taille-heup, red.). Ik zat daar op alle vlakken sowieso 10 centimeter boven, dus ik besloot: ik moet afvallen. Daarvoor heb ik de hulp ingeroepen van een diëtiste en een sportcoach. Ik koos een plaatje uit van een model met de ideale maten: ‘Zo wil ik eruit komen te zien’. Ik was toegewijd en hield me stipt aan het regime, maar het maakte me doodongelukkig. Ik had constant honger en ik voelde me mentaal en fysiek slap.

Het strenge dieet in combinatie met mijn intensieve dansopleiding sloopte me. Ik verbrandde veel, maar kreeg weinig binnen. ’s Nachts begon ik te dromen over hamburgers die míj opaten. Ondertussen werd ik alleen maar dikker door alle opgehoopte stress! Ik heb zelfs een tijdje geprobeerd om niets te eten, maar gelukkig zag ik op tijd in dat ik op de verkeerde weg zat: ‘Dit is niet wie ik ben, ik heb nou eenmaal heupen en ik hou van eten’. Natuurlijk, waar een wil is, is een weg, maar het moet niet zo zijn dat ik mezelf helemaal gek maak en dat ik ongezond ga leven om in een bepaald plaatje te passen. Ik besloot de focus volledig op het dansen te leggen en mijn grote modellenambities te laten varen. Totdat eind 2017 een oproepje voor het nieuwe tv-programma Curvy Supermodel mijn aandacht trok. Een zoektocht naar een beauty met een maatje meer. Aanvankelijk twijfelde ik of ik me daarvoor moest inschrijven, want ik ben geen plussize model. Dat is vanaf kledingmaat 42, terwijl ik maat 38 heb. Aan de andere kant: ik heb wel rondingen, en dat is wat ze zochten, dus ik dacht, waarom niet?

‘Ik had visioenen van mezelf op een billboard’

‘Lepels mayonaise gaan eten?’

“Op de dag van de casting ontstond er meteen rumoer over mijn figuur. Ik kreeg complimenten van de andere meiden, maar ik zag zelf ook wel dat ik niet zo vol was als de rest. Daar liet ik me niet van door de wijs brengen, ik zou het gewoon gaan rocken. Van de duizenden aanmeldingen veroverde ik een plaats bij de laatste 20, wat betekende dat ik in het programma zat. Ik heb nog nooit zo’n gat in de lucht gesprongen. Wat was ik blij, eindelijk een kans om me te laten gelden! Elke avond voor het slapengaan schreef ik in een dagboek: ‘Ik ga de finale van Curvy Supermodel halen… en winnen’.
De makers klopten bij me aan met de vraag of ik eventueel wilde aankomen voor het programma. Even heb ik dat overwogen. Als ik elke dag naar McDonalds ging of,
zoals mijn vriendinnen voorstelden, iedere avond een paar lepels mayonaise naar binnen zou werken dan vlogen die kilo’s er vanzelf wel aan. Toch heb ik ‘nee’ gezegd: ‘Dit is wie ik ben, take it or leave it’.
In februari 2018 werd de eerste aflevering uitgezonden. Ik werd als eerste naar huis gestuurd, omdat ik te dun was. Dat was een klap in mijn gezicht. Ik heb keihard gehuild. Ik was te dik om aan de high fashion-eisen te voldoen, maar te dun voor een carrière als plussize model. Dat hakte er zo hard in dat ik in een depressie terechtkwam. Omdat mijn droom uiteenspatte, maar vooral ook vanuit het gevoel: ‘Ik mag niet zijn zoals ik ben, dus ik moet veranderen, maar ik wil niet veranderen, want waarom zou ik?’ Ik voelde me down, was niet meer mezelf.

Normaal gesproken heb ik een sparkle en ben ik positief ingesteld. Dat verdween. Met hulp van een coach ben ik er uiteindelijk weer bovenop gekrabbeld, met in mijn achterhoofd: ‘What doesn’t kill you makes you stronger’. Die les had ik op de harde manier al eens op de middelbare school geleerd, want daar ben ik gepest. Ik weetnog steeds niet precies waarom ik het mikpunt was. Het zal te maken hebben gehad met mijn drive en het doel wat ik voor ogen had; entertainen, een plek in de spotlights. Daardoor was ik anders.
Ik denk dat ze het me misschien ook misgunden. Het pesten uitte zich op allerlei manieren. Er werden vervelende teksten op de tafels geschreven, ik werd opgewacht. Klasgenoten maakten een Hyvespagina over me aan: iedereen die Terry haatte, moest daar lid van worden. Een nare tijd, maar het heeft voor mij wel bekrachtigd dat alles met een reden gebeurt. Het heeft me krachtiger gemaakt. Ik ben nóg harder voor mijn doelen gaan vechten. In het begin als dikke middelvinger naar al mijn pesters – ‘Haha, kijk eens hoe ver Terry is gekomen’ – maar uiteindelijk besefte ik dat dat niet de juiste drijfveer is. Het gaat erom dat je in jezelf gelooft en vast blijft houden aan wie je bent. Ik ben happy, of je me nou leuk vindt of niet – boeien. Ik laat me door niets en niemand tegenhouden.”

‘Meisjes herkenden zich in mij’

“Mijn deelname aan Curvy Supermodel wilde ik in eerste instantie verzwijgen. Het voelde als falen dat ik in de eerste tv-ronde van de wedstrijd meteen werd geëlimineerd. Maar na gesprekken met mijn ouders en vriendinnen besloot ik om mezelf juist te laten zien en de spotlights te pakken. Dat leverde me ontzettend veel media aandacht op. Ik werd over- stelpt door positieve reacties van meisjes die zich in mij herkenden: te dik voor het een en te dun voor het ander. Op basis daarvan dacht ik: het is tijd voor verandering, ik moet hier meer mee doen. Daarom heb ik de hashtag inbetweens in het leven geroepen en een speciale Facebookpagina aangemaakt. Een soort #MeToo, maar dan voor meiden die zich genegeerd voelen door de modewereld, omdat ze niet aan het heersende ideaalplaatje voldoen. Vanuit daar ontstond het idee om een agency op te zetten voor prachtige meiden met maat 36, 38 en 40 die er net als ik precies tussenvallen. Dat resulteerde in de oprichting van mijn modellen- bureau Inbetween Models. In een jaar tijd zijn we enorm gegroeid. Het belangrijkste is dat modellen zich bij mij geaccepteerd voelen in hun lichaam. Ze mogen zijn wie ze zijn. Ik heb een aantal meisjes in mijn bestand opgenomen die voor- heen als size zero model werkten.

De meesten hebben geen goede herinneringen aan die tijd. Er zitten meiden tussen die in die tijd een eetstoornis hebben ontwikkeld, maar daar zullen ze niet snel mee naar buiten komen, want er heerst een angstcultuur. Een van mijn modellen, die voor een klus naar Parijs moest, vroeg aan haar agency hoe ze het beste naar een klant aan de andere kant van de stad kon komen. Ze kreeg te horen: ‘Ga maar rennen, want je moet afvallen’. Dat is niet oké. Het maakt je kapot. Nu ze voor mij werkt, durft ze zichzelf voor het eerst weer recht in de spiegel aan te kijken zonder in huilen uit te barsten. Voorheen was ze een schim van zichzelf, nu straalt ze weer. Die constante dwang om af te vallen en ongezond dun te zijn in de size zero-wereld, ik vind het vreselijk. Tijdens International Fashionweek kreeg een van mijn meisjes van een designer te horen dat haar heupen te breed waren. Nou, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik stap daar meteen op af: ‘Hoe bedoel je, haar heupen zijn te breed? Ze is prima zoals ze is’. De policy binnen mijn bedrijf is dat ik waar mogelijk zelf aanwezig ben bij shoots en castings. Dat kan niet altijd, maar ik hou altijd een vinger aan de pols. Het is belangrijk om de juiste keuzes te maken en alert te blijven.”

‘Geen lingerie.. maar pornopakjes’

“Ik heb zelf een nare ervaring meegemaakt in Suriname, waar ik als model werd ingevlogen voor een lingerieshoot. Dat ging via via, ik was niet ingehuurd door een modellenbureau. Het domste wat je kunt doen, maar Suriname klonk aanlokkelijk en ik werd er goed betaald, dus ik ging ervan uit dat het serieus was. Bij aankomst bleek ik het enige model. De opdracht- gever was ook meteen de fotograaf, wat ook al raar was. Hij haalde me op in gezelschap van een andere man. Ze drongen erop aan dat ik ’s avonds met ze naar een club ging. Dat weigerde ik. Ik was kapot en wilde fris zijn voor de shoot.
Morrend lieten ze me achter bij het hotel. De volgende dag in de studio begon hij de setjes uit te stallen. Dat was alleen geen lingerie… het waren pornopakjes. Ik was helemaal alleen in op de set met de fotograaf en zijn kompaan. De situatie voelde dreigend aan.
Ik was bang dat ze me iets zouden aandoen.

Daarom heb ik de pakjes maar aangetrokken en gedaan wat ze zeiden, zoals met mijn kont naar ze toedraaien. De dag daarna zouden we weer gaan shooten. In paniek heb ik mijn ouders opgebeld. Mijn moeder adviseerde om voet bij stuk te houden: ik had getekend voor lingerie en dit was geen lingerie, dus ik had het recht om te weigeren. De tweede shoot bleek midden in de jungle te zijn, op drie uur rijden van het hotel. Naïef als ik was, koesterde ik de hoop dat ze zich deze keer aan de afspraken zouden houden, maar de speelpakjes waren nog erger dan de dag ervoor. In mijn contract stond dat er geen tepels zichtbaar mochten zijn, maar de beha’s bestonden uit niet meer dan een driehoekje van leer om je borst heen. Ik gooide mijn kont in de krib: ‘Ik ga dit niet doen, dit is porno!’ Waarop de fotograaf me toebeet: ‘O, je gaat mijn setjes nu porno noemen?’

Ik bleef weigeren – nee, nee, nee, nee, nee. Uiteindelijk gaf hij het op. Ik werd bij het hotel afgezet. Mijn pinpas bleek op ineens verdwenen te zijn, ik vermoed dat zij daarachter zaten. Ik had nog een paar dagen te gaan en ik kon geen kant op zonder geld. Gelukkig werd ik opgevangen door een oude bekende uit het wereldje, die in de buurt van mijn hotel woonde. Hij zei: ‘Je mag God op je blote knieën bedanken dat er niets ergs gebeurd is’. Hij kende verhalen van meisjes die in clubs gedrogeerd werden, en erger… Die ervaring spookt nog steeds door mijn hoofd. Nog altijd ben ik als de dood dat die foto’s een keer uitlekken… Ik zal ook nooit vergeten hoe ik als beginnend model – ik was zelfs nog minderjarig – door een fotograaf werd verleid om tóch mijn beha uit te doen. Ik wilde dat helemaal niet, maar wist ik veel. Wat moest ik tegen die man zeggen? Misschien hoorde het er wel bij?”

‘Schoonheid zit ’m in meer dan de ‘juiste maten’’

‘Ik waak over mijn meiden’

“Ik zal er alles aan doen om mijn eigen modellen tegen dat soort machtsmisbruik te beschermen. Moeders vertrouwen hun dochter aan mij toe, daar moet je zorgvuldig mee omgaan. Het is een prachtig vak, maar je moet sterk in je schoenen staan. Ik probeer daarin een verschil te maken door over mijn meiden te waken. De filosofie achter mijn agency is om modellen met inbetween maten een podium te geven en daarmee te mode- industrie te veranderen, maar als ik het doe, doe ik het goed. Hoe mooi een deal ook lijkt, als het niet goed voelt dan doe ik het niet. Ik timmer hard aan de weg. Deze zomer stond ik in de finale van Miss Nederland. Mijn ultieme doel is om een internationaal imperium met mijn bedrijf op te bouwen. Ik heb niet de intentie om van maat 36/38/40 de nieuwe norm te maken. Er zijn zat meiden die van zichzelf superdun zijn, zonder daarvoor gekke fratsen te hoeven uithalen, zoals het eten van babyvoeding om toch maar heupmaat 34 te hebben – ja, dat gebeurt. Er zijn ook genoeg plussize modellen die floreren. Waar het mij om gaat, is dat er voor iedereen een markt is, wat je heupomvang ook is. Schoonheid zit ’m in meer dan de ‘juiste maten’. Gelukkig worden uiterlijke verschillen steeds meer geaccepteerd in de sector, en dan heb ik het ook over gender, achtergrond en afkomst. Ik wil de modewereld leuker maken. Of je nou maat 32 of 46 hebt, je bent oké zoals je bent.
Wees blij met jezelf en trots op je lichaam. Maak het niet kapot, alsjeblieft.”